Ροκ και Μέταλ μουσική, δηλαδή στα πιο “ηλεκτρισμένα” ρεύματα όπου ο εγκέφαλος δουλεύει στο κόκκινο.
Η ανάλυση αυτή βασίζεται σε συνδυασμό ερευνών νευροεπιστήμης, ψυχοακουστικής και μουσικής θεραπείας, και δείχνει μια πολύ πιο σύνθετη εικόνα απ’ ό,τι νομίζουν όσοι ταυτίζουν τη μέταλ απλώς με “φασαρία”.
Η ροκ και μέταλ χαρακτηρίζονται από υψηλές εντάσεις (dB) και βαριές χαμηλές συχνότητες, που ενεργοποιούν έντονα το αισθητικοκινητικό δίκτυο του εγκεφάλου (somatomotor network).
Η κιθάρα με παραμόρφωση (distortion) δημιουργεί ηχητικά κύματα πλούσια σε αρμονικές, τα οποία διεγείρουν το δικτυωτό σύστημα (reticular formation), αυτό που “ξυπνά” τον εγκέφαλο και αυξάνει εγρήγορση και αδρεναλίνη.
Μελέτες EEG δείχνουν ότι οι ακροατές ροκ και μέταλ παρουσιάζουν αύξηση στα βήτα κύματα (13–30 Hz), που σχετίζονται με συγκέντρωση και κίνητρο, όχι απαραίτητα με επιθετικότητα.
Αυτό σημαίνει ότι η μουσική αυτή “ανεβάζει” τον εγκέφαλο σε κατάσταση ενεργητικής επαγρύπνησης, κάτι σαν νοητική καφεΐνη.
Παρόλο που θεωρείται “σκοτεινή”, η μέταλ συχνά λειτουργεί κάθαρτικά.
Οι στίχοι και η ένταση προκαλούν έκφραση καταπιεσμένων συναισθημάτων, θυμού, πόνου, απώλειας, χωρίς όμως καταστροφική συμπεριφορά.
Η αμυγδαλή (το κέντρο του φόβου και του θυμού) ενεργοποιείται προσωρινά, αλλά στη συνέχεια “ηρεμεί” λόγω της ντοπαμινεργικής απελευθέρωσης που προκαλεί το ρυθμικό μοτίβο.
Η αδρεναλίνη “φεύγει” μέσω του ρυθμού, δημιουργώντας ψυχική αποφόρτιση.
University of Queensland study (2015):
Ακροατές μέταλ είχαν μείωση στρες και θυμού μετά από 10 λεπτά ακρόασης αγαπημένων heavy κομματιών.
Το μέταλ, δηλαδή, δεν “φουντώνει”, ξεφουντώνει.
Η ροκ κουλτούρα ενεργοποιεί τον προμετωπιαίο φλοιό που σχετίζεται με ταυτότητα και κοινωνική συνοχή.
Συναυλίες ροκ/μέταλ δείχνουν συγχρονισμό ρυθμικής δραστηριότητας (EEG hyperscanning) ανάμεσα στους ακροατές, το φαινόμενο της “κοινής ροής” (collective flow).
Στην ουσία, η ροκ λειτουργεί σαν τελετουργία:
Ο ήχος, ο ρυθμός και η ταύτιση με το συγκρότημα δημιουργούν ένα νευρωνικό δίκτυο κοινωνικής ενέργειας, όπως συνέβαινε με τους αρχαίους ρυθμούς τύμπανων.
Οι διαφορές μέσα στο είδος, όπως, classic rock (Beatles, Pink Floyd), πιο μελωδική, ενεργοποιεί το default mode network (φαντασία, νοσταλγία, αναμνήσεις).
Η Progressive rock, ενισχύει τον προμετωπιαίο φλοιό με γνωστικά μοτίβα, πολυρυθμίες, νοητική συμμετοχή.
Η Heavy και Thrash metal, δυναμώνουν τα sensorimotor δίκτυα και προκαλούν “σωματική μουσική εμπειρία” (headbanging = neuromotor synchrony).
Η ροκ/μέταλ μουσική έχει χρησιμοποιηθεί, για αποκατάσταση ασθενών με κατάθλιψη (ενεργοποίηση dopamine–serotonin pathways).
Σε προγράμματα απεξάρτησης, όπου η ένταση της μουσικής “αντικαθιστά” την ανάγκη για εξωτερικά διεγερτικά.
Για βελτίωση φυσικής απόδοσης (μεταξύ αθλητών, κυρίως powerlifting, combat sports).
Η ροκ και η μέταλ δεν είναι χαοτικές για τον εγκέφαλο, είναι δομημένα χαοτικές.
Απελευθερώνουν την ένταση μέσω ρυθμού, προσφέρουν ψυχολογική κάθαρση και παράλληλα ενισχύουν νευρωνικά μονοπάτια που σχετίζονται με εγρήγορση, ενσυναίσθηση και αυτοέκφραση.
Λέγεται, οτι ισως, τελικά, η μέταλ να είναι η πιο “αληθινή” μορφή μουσικοθεραπείας για τον σύγχρονο κόσμο.
Η ανάλυση αυτή βασίζεται σε συνδυασμό ερευνών νευροεπιστήμης, ψυχοακουστικής και μουσικής θεραπείας, και δείχνει μια πολύ πιο σύνθετη εικόνα απ’ ό,τι νομίζουν όσοι ταυτίζουν τη μέταλ απλώς με “φασαρία”.
Η ροκ και μέταλ χαρακτηρίζονται από υψηλές εντάσεις (dB) και βαριές χαμηλές συχνότητες, που ενεργοποιούν έντονα το αισθητικοκινητικό δίκτυο του εγκεφάλου (somatomotor network).
Η κιθάρα με παραμόρφωση (distortion) δημιουργεί ηχητικά κύματα πλούσια σε αρμονικές, τα οποία διεγείρουν το δικτυωτό σύστημα (reticular formation), αυτό που “ξυπνά” τον εγκέφαλο και αυξάνει εγρήγορση και αδρεναλίνη.
Μελέτες EEG δείχνουν ότι οι ακροατές ροκ και μέταλ παρουσιάζουν αύξηση στα βήτα κύματα (13–30 Hz), που σχετίζονται με συγκέντρωση και κίνητρο, όχι απαραίτητα με επιθετικότητα.
Αυτό σημαίνει ότι η μουσική αυτή “ανεβάζει” τον εγκέφαλο σε κατάσταση ενεργητικής επαγρύπνησης, κάτι σαν νοητική καφεΐνη.
Παρόλο που θεωρείται “σκοτεινή”, η μέταλ συχνά λειτουργεί κάθαρτικά.
Οι στίχοι και η ένταση προκαλούν έκφραση καταπιεσμένων συναισθημάτων, θυμού, πόνου, απώλειας, χωρίς όμως καταστροφική συμπεριφορά.
Η αμυγδαλή (το κέντρο του φόβου και του θυμού) ενεργοποιείται προσωρινά, αλλά στη συνέχεια “ηρεμεί” λόγω της ντοπαμινεργικής απελευθέρωσης που προκαλεί το ρυθμικό μοτίβο.
Η αδρεναλίνη “φεύγει” μέσω του ρυθμού, δημιουργώντας ψυχική αποφόρτιση.
University of Queensland study (2015):
Ακροατές μέταλ είχαν μείωση στρες και θυμού μετά από 10 λεπτά ακρόασης αγαπημένων heavy κομματιών.
Το μέταλ, δηλαδή, δεν “φουντώνει”, ξεφουντώνει.
Η ροκ κουλτούρα ενεργοποιεί τον προμετωπιαίο φλοιό που σχετίζεται με ταυτότητα και κοινωνική συνοχή.
Συναυλίες ροκ/μέταλ δείχνουν συγχρονισμό ρυθμικής δραστηριότητας (EEG hyperscanning) ανάμεσα στους ακροατές, το φαινόμενο της “κοινής ροής” (collective flow).
Στην ουσία, η ροκ λειτουργεί σαν τελετουργία:
Ο ήχος, ο ρυθμός και η ταύτιση με το συγκρότημα δημιουργούν ένα νευρωνικό δίκτυο κοινωνικής ενέργειας, όπως συνέβαινε με τους αρχαίους ρυθμούς τύμπανων.
Οι διαφορές μέσα στο είδος, όπως, classic rock (Beatles, Pink Floyd), πιο μελωδική, ενεργοποιεί το default mode network (φαντασία, νοσταλγία, αναμνήσεις).
Η Progressive rock, ενισχύει τον προμετωπιαίο φλοιό με γνωστικά μοτίβα, πολυρυθμίες, νοητική συμμετοχή.
Η Heavy και Thrash metal, δυναμώνουν τα sensorimotor δίκτυα και προκαλούν “σωματική μουσική εμπειρία” (headbanging = neuromotor synchrony).
Η ροκ/μέταλ μουσική έχει χρησιμοποιηθεί, για αποκατάσταση ασθενών με κατάθλιψη (ενεργοποίηση dopamine–serotonin pathways).
Σε προγράμματα απεξάρτησης, όπου η ένταση της μουσικής “αντικαθιστά” την ανάγκη για εξωτερικά διεγερτικά.
Για βελτίωση φυσικής απόδοσης (μεταξύ αθλητών, κυρίως powerlifting, combat sports).
Η ροκ και η μέταλ δεν είναι χαοτικές για τον εγκέφαλο, είναι δομημένα χαοτικές.
Απελευθερώνουν την ένταση μέσω ρυθμού, προσφέρουν ψυχολογική κάθαρση και παράλληλα ενισχύουν νευρωνικά μονοπάτια που σχετίζονται με εγρήγορση, ενσυναίσθηση και αυτοέκφραση.
Λέγεται, οτι ισως, τελικά, η μέταλ να είναι η πιο “αληθινή” μορφή μουσικοθεραπείας για τον σύγχρονο κόσμο.
Ροκ και Μέταλ μουσική, δηλαδή στα πιο “ηλεκτρισμένα” ρεύματα όπου ο εγκέφαλος δουλεύει στο κόκκινο.
Η ανάλυση αυτή βασίζεται σε συνδυασμό ερευνών νευροεπιστήμης, ψυχοακουστικής και μουσικής θεραπείας, και δείχνει μια πολύ πιο σύνθετη εικόνα απ’ ό,τι νομίζουν όσοι ταυτίζουν τη μέταλ απλώς με “φασαρία”.
Η ροκ και μέταλ χαρακτηρίζονται από υψηλές εντάσεις (dB) και βαριές χαμηλές συχνότητες, που ενεργοποιούν έντονα το αισθητικοκινητικό δίκτυο του εγκεφάλου (somatomotor network).
Η κιθάρα με παραμόρφωση (distortion) δημιουργεί ηχητικά κύματα πλούσια σε αρμονικές, τα οποία διεγείρουν το δικτυωτό σύστημα (reticular formation), αυτό που “ξυπνά” τον εγκέφαλο και αυξάνει εγρήγορση και αδρεναλίνη.
Μελέτες EEG δείχνουν ότι οι ακροατές ροκ και μέταλ παρουσιάζουν αύξηση στα βήτα κύματα (13–30 Hz), που σχετίζονται με συγκέντρωση και κίνητρο, όχι απαραίτητα με επιθετικότητα.
Αυτό σημαίνει ότι η μουσική αυτή “ανεβάζει” τον εγκέφαλο σε κατάσταση ενεργητικής επαγρύπνησης, κάτι σαν νοητική καφεΐνη.
Παρόλο που θεωρείται “σκοτεινή”, η μέταλ συχνά λειτουργεί κάθαρτικά.
Οι στίχοι και η ένταση προκαλούν έκφραση καταπιεσμένων συναισθημάτων, θυμού, πόνου, απώλειας, χωρίς όμως καταστροφική συμπεριφορά.
Η αμυγδαλή (το κέντρο του φόβου και του θυμού) ενεργοποιείται προσωρινά, αλλά στη συνέχεια “ηρεμεί” λόγω της ντοπαμινεργικής απελευθέρωσης που προκαλεί το ρυθμικό μοτίβο.
Η αδρεναλίνη “φεύγει” μέσω του ρυθμού, δημιουργώντας ψυχική αποφόρτιση.
University of Queensland study (2015):
Ακροατές μέταλ είχαν μείωση στρες και θυμού μετά από 10 λεπτά ακρόασης αγαπημένων heavy κομματιών.
Το μέταλ, δηλαδή, δεν “φουντώνει”, ξεφουντώνει.
Η ροκ κουλτούρα ενεργοποιεί τον προμετωπιαίο φλοιό που σχετίζεται με ταυτότητα και κοινωνική συνοχή.
Συναυλίες ροκ/μέταλ δείχνουν συγχρονισμό ρυθμικής δραστηριότητας (EEG hyperscanning) ανάμεσα στους ακροατές, το φαινόμενο της “κοινής ροής” (collective flow).
Στην ουσία, η ροκ λειτουργεί σαν τελετουργία:
Ο ήχος, ο ρυθμός και η ταύτιση με το συγκρότημα δημιουργούν ένα νευρωνικό δίκτυο κοινωνικής ενέργειας, όπως συνέβαινε με τους αρχαίους ρυθμούς τύμπανων.
Οι διαφορές μέσα στο είδος, όπως, classic rock (Beatles, Pink Floyd), πιο μελωδική, ενεργοποιεί το default mode network (φαντασία, νοσταλγία, αναμνήσεις).
Η Progressive rock, ενισχύει τον προμετωπιαίο φλοιό με γνωστικά μοτίβα, πολυρυθμίες, νοητική συμμετοχή.
Η Heavy και Thrash metal, δυναμώνουν τα sensorimotor δίκτυα και προκαλούν “σωματική μουσική εμπειρία” (headbanging = neuromotor synchrony).
Η ροκ/μέταλ μουσική έχει χρησιμοποιηθεί, για αποκατάσταση ασθενών με κατάθλιψη (ενεργοποίηση dopamine–serotonin pathways).
Σε προγράμματα απεξάρτησης, όπου η ένταση της μουσικής “αντικαθιστά” την ανάγκη για εξωτερικά διεγερτικά.
Για βελτίωση φυσικής απόδοσης (μεταξύ αθλητών, κυρίως powerlifting, combat sports).
Η ροκ και η μέταλ δεν είναι χαοτικές για τον εγκέφαλο, είναι δομημένα χαοτικές.
Απελευθερώνουν την ένταση μέσω ρυθμού, προσφέρουν ψυχολογική κάθαρση και παράλληλα ενισχύουν νευρωνικά μονοπάτια που σχετίζονται με εγρήγορση, ενσυναίσθηση και αυτοέκφραση.
Λέγεται, οτι ισως, τελικά, η μέταλ να είναι η πιο “αληθινή” μορφή μουσικοθεραπείας για τον σύγχρονο κόσμο.
Greek
